Het leed dat luizenmoeder heet

Sinds afgelopen september gaat mijn dochter naar school. 
Niet alleen voor haar, maar ook voor mij als moeder waren het spannende tijden. 
Want het bleek niet alleen een kwestie van wegbrengen en ophalen.

Zo zijn er allerhande sociale codes die je moet leren kennen;
Ik werd toegevoegd aan de klassenapp, alwaar ik mij keurig voorstelde. ‘Ja hallo! Mijn dochter zit nieuw bij jullie in de klas, ze heet zusenzo en ik ben haar moeder. Super leuk dit!’ Aantal reacties; 0. Blijkbaar is de app niet voor social talk, en het duurde even voordat m’n ego zich hersteld had van deze radiostilte. 

Daarnaast is daar de druk; wil je luizenpluizen, heb je nog boeken voor school, wil je een taart bakken voor een evenement op school?  Mijn moeite met ‘nee’ zeggen werd flink uitgedaagd. (voordeel van de app; je hoeft geen nee te zeggen, niet reageren is ook goed, daar kwam ik mooi mee weg!) 

Ik kwam m’n eigen overtuigingen tegen. 

M’n dochter beweerde in de eerste maanden op school dat ze geen vrienden had in de klas. Nu wist ik dat de kans dat ze echt geen speelmaatjes had niet zo heel groot was, en dat de juf zich dan wel bij ons had gemeld. Maar je wilt toch dat ze aansluiting vindt. En wat zegt dat dan over mij? Dat ik dat zo belangrijk vind? Want zelf leek ze er totaal niet mee te zitten. 

Ook heeft ze een behoorlijke eigen betreffende haar kledingkeuze. Ik probeerde haar ‘te helpen’ door op te dringen wat ze aan zou moeten. Ik wisselde bijvoorbeeld een vest als ik het niet bij haar jurk vond passen. En natuurlijk ging ze in het verzet, met als gevolg drama’s en verdriet. En zo realiseerde ik me dat ik haar de ruimte moest geven en haar haar eigen keuzes moest laten maken. Want ik wil dat ze autonoom is, en dat ze mag zijn wie ze is, inclusief hysterische kledingcombinaties. 

Al met al ben ik mezelf flink tegengekomen.

Ik ben als sociaal dier gek op mensen op me heen, en het optrekken met m’n vriendinnen staat ergens bovenin m’n lijstje van favoriete bezigheden.. 
Mijn angst om niet aardig gevonden te worden is zo goed als weg, toch blijkt deze nog latent aanwezig als het m’n dochter aangaat; ik wil dat ze goed ligt bij haar klasgenoten! Terwijl ik eigenheid/ authenticiteit minstens net zo belangrijk vind. 

Al met al is het naar school gaan van je kind dus helemaal niet zo simpel als ik dacht, en heb ik er zelf ook heel veel van geleerd aangaande m’n eigen denkbeelden en gedrag. Ik ben dan ook benieuwd hoe dit gaat zijn in de verdere jaren die voor ons liggen!

En m’n dochter? Die ontwikkelt zich als een blij meisje, met een eigen stijl qua kleding en de zo (door mij!!) gewenste aansluiting in haar klas.